ตอนผมอายุสิบสี่ปี พ่อผมเสียชีวิต ดังนั้นครอบครัวของผม จึงเหลือเพียงแม่ ซึ่งเป็นแม่ค้าขายข้าวแกง มีความรู้แค่ชั้นประถมสอง และน้องสาวผมซึ่งมีอายุเพียงสองขวบอีกหนึ่งคน

          ช่วงที่พ่อเสียชีวิตใหม่ แม่ผมนั่งร้องไห้ทุกวัน...ส่วนตัวผมเองน่ะหรือในใจก็คิดหวั่น ๆ อยู่ไม่ใช่น้อย...

          ถึงแม้แม่จะเสียใจกับการจากไปของพ่อ แต่แม่ผมก็ผู้นำที่ยิ่งใหญ่ แม่ก็ไม่เคยบ่น แต่แม่มีความอดทนสูง...บุคลิกนักสู้ในตัวผม ก็ได้รับการถ่ายทอดมาจากแม่แบบเต็ม ๆ.....

          ผมเห็นแม่ต้องตื่นแต่ตีสี่เพื่อมาเตรียมของที่จะขาย...เห็นแม่แล้วรู้สึกสงสารแม่ ก็เลยเกิดความคิดขึ้นจะช่วยแม่ และถึงแม้ว่าผมจะเป็นเพียงเด็กชายอายุสิบสี่ปี แต่ผมเชื่อว่าผมสามารถที่จะช่วยแม่ได้ ดังนั้นผมจึงตัดสินใจออกจากโรงเรียน ทั้งที่ยังไม่จบชั้นมัธยม เพื่อออกมาช่วยแม่ทำงานหาเงิน....

          แม่ก็ไม่อยากให้ออก เพราะต้องการให้ลูกมีการศึกษา แต่ผมมันหัวดื้อตั้งแต่เด็ก...จึงนั่งยัน นอนยัน กับแม่ว่าจะออกจากโรงเรียน เพื่อออกมาทำงานช่วยแม่...

          งานแรก หรือ Personal Business Model แรก ของผม ก็คือการเป็นพนักงานเสริฟ์อาหารในภัตตาคารอาหารจีนแห่งหนึ่ง ในย่านถนนสีลมภัตตาคารแห่งนี้ มีชื่อว่า “ภัตตาคารนิวรินคำ” (ปัจจุบันน่าจะปิดกิจการไปแล้ว) Business Model แรกของผม เป็น Business Model แบบ Fixed income คือแบบว่า ได้เงินเดือนทุกเดือน (แต่น้อยโคตร ๆ) อย่างไรก็ตามก็มีรายได้พิเศษ หรือ ทิปจากลูกค้าบางในบางครั้ง...ถึงแม้เงินเดือนจะน้อยนิดแต่ผมก็สามารถให้เงินแม่ผมได้ทุกเดือน ถ้าจำไม่ผิด น่าจะเดือนละสามพันบาท...

          ความเชื่อที่เชื่อว่า “ผมสามารถช่วยแม่ได้” คือ ความเชื่อแรกที่นำไปสู่การมองหาโอกาสในการช่วยแม่...โดยผมจินตนาการว่า ทุก ๆ สิ้นเดือนผมต้องมีเงินให้แม่อย่างน้อยเดือนละสองพัน ถึง สามพันบาท...ซึ่งในตอนนี้ ผมคิดว่ามาเป็นเงินที่โคตรเยอะเลย..สำหรับผม

          ผมทำงานเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหาร ที่ภัตตาคารอยู่หลายเดือนเหมือนกัน....อยู่มาวันหนึ่งผมก็ไปปิ๊ง (แบบว่าแอบชอบ) สาวคนหนึ่ง...เพื่อเป็นการรักษาจรรยาบรรณ ผมไม่สามารถบอกชื่อหญิงสาวท่านนี้ได้...สมมุติว่าเธอคนนี้ มีชื่อเล่นว่า “นางสาว จ.” ล่ะกันครับ...แต่ “นางสาว จ.” เนี่ย เธอน่าจะอายุมากกว่าพออยู่หลายปีเลยทีเดียว...

          การที่เด็กหนุ่มอายุสิบสี่ สิบห้าปี เกิดปิ๊งสาว ....คำถามแรกที่พุ่งแปร๊บ ๆ ๆ ๆ ๆ ขึ้นมาในหัวของผมก็คือ... “เฮ้ย! ตัวกรูมีความรู้แค่ชั้นประถม (ประถมปีที่เจ็ด) เอง แล้วเธอจะสนใจเราเหรอว่ะ” ...

          เอาล่ะซิ....ทำไงดีหว่า....ผมคิดแบบไม่ต้องไตร่ตรองเลย... เพื่อเพิ่มโอกาสความเป็นไปได้...ที่จะทำให้เขามาสนใจเราได้...การเพิ่มโอกาสความเป็นไปได้...ของผม ก็คือ “ต้องเรียนให้สูงกว่าประถมดีว่ะ เขาจะได้มาสนใจเรา”

          ใช่ครับ....ความเป็นไปได้ของโอกาสจะเพิ่มขึ้นทันที หากเราเปลี่ยนแปลงบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับเรา...

          พอดิดได้แบบนี้ ...จะช้าอยู่ใย...ผมก็ลาออกจากการเป็นพนักงานเสิร์ฟ เพื่อไปเรียนต่อในระดับมัธยม โดยกลยุทธ์ของผมก็คือ ไปเรียนศึกษาผู้ใหญ่ในตอนหัวค่ำ และตอนกลางวันก็ยังคงทำงานเป็นพนักงานในคาเฟ่ดังแห่งหนึ่งในย่านประตูน้ำ (ปัจจุบันน่าจะปิดกิจการไปแล้ว)...

          แต่สำหรับความรักแบบใสๆ ของผมครั้งแรกในชีวิตของผม น่ะหรือ...ก็อกหักซิครับ... เพราะ “นางสาว จ.” เขามองผมเป็นน้องชาย...แต่ผมดันไปแอบปิ๊งเขาเอง....นึกแล้วยังเจ็บจิ๊ด ๆ

          แต่เมื่อวันเวลาผ่านไป...เรื่องนี้ ก็กลายเป็นเพียงประสบการณ์อันมีค่าอีกประสบการณ์ในชีวิตของผม...และผมต้องขอบคุณเธอ...ที่เป็นแรงบันดาลใจ...ในการเปลี่ยนแปลงชีวิตผม...หากไม่มี “นางสาว จ.” ในวันนั้นก็คงอาจจะไม่มี พันเอก ด๊อกเตอร์ อรรรถสิทธิ์ หัสถีธรรม หรือ ดร.หนุ่ย หรือ Strategic Man ในวันนี้

          ถึงแม้ผมจะอกหัก...(ไม่ยักกะตาย) แต่ผมก็สามารถยกระดับการศึกษาของผม จากระดับประถม ไปสู่ ระดับมัธยมต้น

          แต่สันดานดิบของผม ก็คือ ผมมันเป็นพวกมนุษย์ที่ชอบตั้งคำถาม คำถามที่ผมถามตัวเองหลังจากที่จบการศึกษาในระดับมัธยมต้น ก็คือ “กรูจะเป็นพนักงานเสิร์ฟไปตลอดชีวิตหรือไงว่ะ”

          แล้วก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคชะตามันจะพาไปหรือเปล่า ก็มิอาจจะทราบได้ ...เผอิญผมไปเห็นโฆษณาของสถาบันแห่งหนึ่งแถวประตูน้ำ (ใกล้ ๆ กับคาเฟ่ชื่อดังที่ผมเป็นพนักงานอยู่)...สถาบันหรือโรงเรียนแห่งนี้ เป็นโรงเรียนสอนบาร์เทนเดอร์ หรือ นักผสมเหล้า นั่นเอง

          หลังเห็นโฆษณาที่บอกถึงข้อดีมากมาย ของการเป็นบาร์เทนเดอร์ ไม่ว่าจะเป็นรายได้ การหางานให้ ความก้าวหน้าในชีวิต....แล้วจะรอช้าอยู่ทำไมล่ะครับ...ก็ไปสมัครเรียนเลย....(เรียนแบบผ่อนส่งได้อีกด้วย)

          ผมใช้เวลาประมาณสองเดือน ก็จบหลักสูตร...ทางโรงเรียนก็ส่งผมไปทำงานที่โรงแรมริเวอร์แคว จังหวัดกาญจนบุรี ผมเพลิดเพลินเจริญใจกับ ความสวยงามของธรรมชาติริมแม่น้ำแควน้อย...ได้มีโอกาสฝึกภาษาอังกฤษกับแขกของโรงแรมที่เป็นชาวต่างประเทศ จากที่ทำงานเป็นบาร์เทนเดอร์ที่โรงแรมแห่งหนึ่ง

          แต่ Moment สำคัญในชีวิตมันก็เกิดขึ้นกับผมอีกจนได้....

          วันนั้นผมได้มีโอกาสคุยกับลูกค้าของโรงแรมท่านหนึ่ง ที่แวะมาทานอาหารที่ร้านอาหารของโรงแรม ท่านมาพร้อมกับรถจิ๊บทหาร และคนขับรถของท่าน...แขกท่านนี้เป็นนายทหารบก ที่โคตรเท่ห์เลย ในสายตาผม ....

          ด้วยความโคตรเท่ห์ ของท่าน...ผมก็เกิดความอยากขึ้นมา... “กรูอยากเท่ห์แบบนี้บ้างโว้ย”

          ไอ้เจ้าคำถาม “กรูอย่างเท่ห์แบบนี้บ้างโว้ย” มันก็ทำให้ผมต้องเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมอีกครับ

          ด้วยความอยากเป็นทหาร ผมก็เริ่มถามตัวเอง “ทำไงดีว่ะ”

          ทางเลือกแรก ที่เกิดขึ้นในหัวสมองของผม ก็คือ “มัธยมต้น มันไม่พอแล้วว่ะ”

          ผมตัดสินใจลาออกจากการเป็นบาร์เทนเดอร์ แล้วเดินทางกลับเข้ากรุงเทพฯ เพื่อมาเรียนต่อ...

          แต่คนพันธุ์ติดลบอย่างผม...แน่นอนไม่มีปัญญาที่จะเรียนในโรงเรียน หรือ สถาบันตามปกติได้...

          เพราะนอกจากต้องส่งเงินให้แม่แล้ว ยังต้องหาเงินส่งตัวเองเรียนอีกด้วย

          ทางออกของผม ก็คือ กลางวันทำงานเป็นพนักงานโรงงาน กลางคืนเรียนภาคค่ำ...

          โรงงานที่ผมได้มีโอกาสเข้าไปเป็นพนักงาน ก็คือ โรงงานสยามยามาฮ่า ซึ่งเป็นโรงงานประกอบรถจักรยานยนต์ ตัวโรงงานตั้งอยู่ถนนบางนาตราด จังหวัดสมุทรปราการ

          ตอนแรกมาไปสมัครเรียนภาคค่ำโรงเรียนพาณิชย์การแห่งหนึ่ง แถว ๆ บางจาก กรุงเทพมหานคร

          อีกแล้ว ๆ ๆ ๆ ๆ ครับ มีอยู่วันหนึ่งหลังจากผมเลิกเรียน ซึ่งก็เป็นเวลาประมาณเกือบสามทุ่ม ผมก็ต้องนั่งรถเมล์กลับบ้าน...ระหว่างรอรถเมล์สายตาก็เริ่มไปเห็น ชายคนหนึ่ง แต่งกายแบบนักเรียนทหาร...คือ แบบว่า โคตระเท่ห์เลย...มันใช่เลย ๆ ๆ ๆ โว้ยเฮ้ย

          ผมไม่พูดพล่ามทำเพลง ผมเดินเข้าไปหาผู้ชายคนนั้นทันที และผมก็ยิงคำถามใส่พี่เขาเลย

          “พี่ ๆ พี่เรียนอะไรครับ...เท่ห์จังเลยครับพี่”

          พี่เขาก็ทำหน้างง ๆ เล็กน้อย แล้วยิ้ม ต่อจากนั้น เขาก็ตอบผมว่า “พี่เรียนนักเรียนนายสิบอ่ะน้อง”

          ผมถามต่อ “ทำไง ถึงจะได้เรียนแบบพี่ครับ”

          พี่เขาก็ตอบผมแบบยาวเลย แต่สรุปได้สั้น ๆ ว่าเขาจบ ม.6 แล้วไปสมัครเป็นพลทหาร ต่อจากนั้นก็มีสิทธิ์ไปสอบ และเรียนนักเรียนนายสิบ

          หลังจากฟังพี่เขาจบ...ผมก็นั่งรถเมล์กลับบ้าน...แต่ในใจผม บอกกับตนเองแบบฟันธงเลย

          “นักเรียนนายสิบ เนี่ยแหละว่ะ คือ โอกาสในการยกระดับอาชีพ และอนาคตของเรา”

          เย็นวันต่อไป ผมมาที่โรงเรียนพาณิชย์ และเขาไปพบอาจารย์ธุรกิจ แล้วบอกกับอาจารย์ว่า “อาจารย์ครับ ผมขอลาออกครับ ผมจะไปสมัครเรียน ม. 6” ครับ...

          อาจารย์แกทำหน้างง แล้วถามผมว่า...

          “อรรถสิทธิ์ เธอแน่ใจรึ”

          ผมตอบแบบฟันธง...

          “แน่ใจครับ อาจารย์”

          นับจากนั้นผมก็ใช้เวลา 1 ปีเต็มในการศึกษาแบบผู้ใหญ่เพื่อสอบเทียบให้ได้ ม.6 และใช้วุฒิ ม.6 ในการสมัครเป็นพลทหาร (แบบไม่ต้องเกณฑ์) เป็นเวลา 1 ปี เพื่อสร้างโอกาสให้กับตนเองให้การเข้าสอบเป็นนักเรียนนายสิบ...ที่ไม่ต้องเสียค่าจ่ายใช้ในการเรียน เมื่อจบแล้ว ได้เป็นทหารของชาติ มีเงินเดือนเลี้ยงแม่ เลี้ยงน้อง อีกด้วย

          เป็นเวลาหนี่งปีเต็ม ๆ ในการใช้ชีวิตในการเป็นพลทหาร....

          และการเป็นพลทหาร คือ จุดเริ่มต้นของการเป็นอาชีพทหารของผม

          ผมถูกส่งไปประจำการที่ กรมทหารราบที่ 19 กองพลทหารราบที่ 9 จังหวัดกาญจนบุรี (จังหวัดเดียวกันกับที่ผมใช้เวลาเป็นบาร์เทนเดอร์ ที่โรงแรมริเวอร์แคว) ผมได้อะไรมากมายจากการเป็นพลทหาร ไม่ว่าจะเป็นการมีระเบียบวินัย การได้เรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่ชีวิตพลเรือนก่อนหน้านี้ ไม่เคยได้มีโอกาสสัมผัส

          และที่สำคัญยิ่ง...การเป็นพลทหาร เปิดโอกาสในการศึกษาให้กับผม...นั่นคือ หลังจากผมเป็นพลทหารครบ 1 ปี ...ทางกองทัพบก ก็เปิดให้พลทหารสอบ เพื่อคัดเลือกเข้ามาศึกษาต่อ ในหลักสูตรนักเรียนนายสิบทหารบก ซึ่งกรมที่ผมประจำการอยู่ ได้โควตานักเรียนนายสิบจำนวน 2 นาย

          และโชคก็เข้าข้างผม ผมสามารถสอบติด 1 ใน 2 แล้วได้รับโอกาสเข้ารับการศึกษาในโรงเรียนนายสิบเหล่าทหารสื่อสาร

          โอ้แม่เจ้า....แม่ผมนี้ ดีใจจนน้ำตาไหลเลย...ที่ลูกชายสามารถเข้ารับราชการเป็นข้าราชการทหารได้

          ผมลืมบอกทุกท่านไว้ว่า ในวัยเด็ก ผมเคยฝันอยากเป็นนักเรียนนายร้อย จปร. เนื่องจากตอนเด็ก ๆ พ่อผมเคยพานั่งรถเมล์ผ่านโรงเรียนนายร้อย จปร. บริเวณ สะพานมัฆวาน ถนนราชดำเนิน และผมเผอิญเห็นภาพนักเรียนนายร้อยเดินแถว...และผมรู้สึกว่า “โคตรเท่ห์เลยว่ะ” กอปรกับในสมัยที่ผมยังเด็ก ใครสามารถเข้าไปเรียนในโรงเรียนนายร้อยมันคือสุดยอดเลย กับค่านิยมของสังคมในสมัยนั้น

          หลังจากที่ผมได้รับการคัดเลือกเข้าเรียนในโรงเรียนนายสิบทหารบกเหล่าทหารสื่อสารแล้ว...ความฝันในการเป็นนายร้อย จปร. ได้ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผมอีก เนื่องจากว่า กองทัพบกจะมีโควค้าให้กับนักเรียนนายสิบไปเรียนต่อในโรงเรียนนายร้อย จปร. ได้ โดยจะมีโควตาให้ 1 คน ต่อนักเรียนนายสิบ 100 คน

          โดยนักเรียนนายสิบเหล่าสื่อสารมีทั้งหมด 150 คน ดังนั้นจึงได้โควตาไปเรียนโรงเรียนนายร้อย จปร. 2 คน แต่ไม่มีรู้ว่าเป็นโชคร้ายหรืออย่างไร ในช่วงที่กำลังศึกษาในหลักสูตรนักเรียนนายสิบเหล่าสื่อสารอยู่นั้น มีเพื่อนนักเรียนนายสิบที่เรียนอยู่ด้วยกัน เกิดเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ ดังนั้นจึงทำให้จาก 150 คน กลายเป็น 149 คน ดังนั้นกองทัพบกจึงให้โควตากับนักเรียนนายสิบเหล่าสื่อสารเพียง 1 คน จากเดิม 2 คน

          นั่นหมายความว่า คนที่สอบได้อันดับหนึ่งเท่านั้น จึงจะมีสิทธิ์ไปโรงเรียนนายร้อย จปร.

          คราวนี้ ก็นรกซิครับ....แต่ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ แล้ว ผมสู้สุดใจขาดดิ้น...ในที่สุดผมก็สอบได้อันดับหนึ่ง และได้รับคัดเลือกให้เข้าศึกษาต่อในโรงเรียนนายร้อย จปร.

          ในที่สุด ภาพฝันในวัยเด็กที่จะเข้าเป็นนักเรียนนายร้อยก็เป็นจริง จากวันนั้น คือ ในปี พ.ศ.2530 จนถึง ปี พ.ศ.2555 ผมใช้ชีวิตรับราชการทหาร จากยศ ร้อยตรี จนถึง พันเอก

          การเปลี่ยนแปลงในการที่จะเป็นอะไรสักอย่างในชีวิตของคน ๆ หนึ่ง เป็นไปได้ที่ความเปลี่ยนแปลงนั้นจะถูกขับเคลื่อนด้วยค่านิยมของสังคม หรือ อาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นจากภายในตนเอง ซึ่งเป็นความต้องการจริงของคน ๆ นั้น หรือ Passion ของคน ๆ นั้น

          การเปลี่ยนแปลงของผม ตั้งแต่ครั้งที่ 1 ถึง ครั้งที่ 6 เป็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดจากความจำเป็นในชีวิต และจากความฝัน ความอยากความต้องการ ที่ถูกขับเคลื่อนโดยค่านิยมของสังคม ที่ผมถูกปลูกฝัง หรือรับรู้มาในวัยเด็ก

          เมื่อมาถึงจุดหนึ่งของชีวิต เมื่อเราเข้าถึงตัวตนที่แท้จริง หรือค้นพบตัวตนที่แท้จริง...เราจะรู้ว่าความต้องการที่แท้จริงของชีวิตคืออะไร

          เมื่อผ่านมาเกือบครึ่งชีวิต ตัวตนที่แท้จริง ซึ่งเป็นคนรักอิสระ ชอบคิด ชอบสร้างสรรค์อะไรใหม่ ๆ มันเริ่มปรากฏชัดเจนยิ่งขึ้น...ทำให้ผมตระหนักถึงความจริงที่ว่า ผมเป็นคนที่ไม่เหมาะกับการเป็นทหารเลย...

          ดังนั้น...ผมจึงตัดสินใจลาออกจากกองทัพบก มาทำงานเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐในองค์การมหาชน ถึงสองแห่ง แห่งแรกก็คือ สถาบันเทคโนโลยีป้องกันประเทศ และ สถาบันคุณวุฒิวิชาชีพ

          แต่เมื่อทำไปได้ประมาณสามปี...ผมยังคงรู้สึกว่า องค์การมหาชน ยังคงไม่ใช่การทำงานในแบบที่ผมต้องการ

          เอาล่ะ! .....สิ่งที่ตามมา ก็คือ การตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่...ที่สุดในชีวิต นั่นคือ การละทิ้งทุกอย่าง ตำแหน่งหน้าที่การงาน เงินเดือนหลักแสน มาสู่การเป็น

          ผู้ประกอบการทางด้าน Digital Technology

          ผมมั่นใจ แบบฟันธง ว่าการเปลี่ยนแปลงครั้งที่แปดนี้ อาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งสุดท้ายของผม

          เพราะอะไรน่ะหรือครับ....เพราะการเป็นผู้ประกอบการมันคือ ตัวตนที่แท้จริงของผม

          มันอิสระ มันท้าทาย มันสามารถคิด และทำในสิ่งที่เราคิด...แต่มันก็ต้องแลกมาด้วยความเสี่ยงต่าง ๆ ในการทำธุรกิจ ซึ่งผมต้องประสบพบเจอ

          แต่ในทุก ๆ วัน ของการเป็นผู้ประกอบการ มันสนุก มากกว่า ทุกข์...เพราะมันได้ทำตาม Passion ของเราอย่างแท้จริง

          นั่นคือ เส้นทางชีวิตของผม ที่เริ่มต้นเส้นทาง จากการเป็นพนักงานเสิร์ฟอาหาร จนก้าวสู่การเป็นผู้ประกอบการที่สามารถสร้างรายได้ 15 ล้านแรก....(แต่ผมไม่ได้หยุดอยู่แค่ 15 ล้านนะครับ)....

          แต่สาระสำคัญของสิ่งที่ผมได้รับ คือ ประสบการณ์ที่มีมูลค่าประเมินมิได้ในเรื่องการสร้างโอกาสครับ ซึ่งผมจะขอสรุปเป็นตอน ๆ ผมมั่นใจล้านเปอร์เซ็นต์ว่า มันต้องมีประโยชน์ต่อท่านอย่างแน่นอน

          นั่นคือเรื่องราวประสบการณ์ในชีวิตของผม ที่ผมจะนำมาถ่ายทอดแบบโดยตรง และ ทางอ้อม ผ่านเว็บไซด์ Richhap.com ของผม

พันเอก ดร. อรรถสิทธิ์ หัสถีธรรม (ดร.หนุ่ย)

มือถือ 087-2996524

อีเมล์ : hastheetham@yahoo.com

Social Media:

Facebook: https://www.facebook.com/strategicman

Youtube: https://www.youtube.com/c/StrategicMan

TikTok: https://www.tiktok.com/@doctornui?lang=th-TH

Line @: @strategicman